In de jaren '90 kende ik een Spaanse vrouw die sterk maatschappelijk geengageerd was. Ze was een overtuigd communiste en wilde zo snel mogelijk terug naar haar vaderland om werklozen werk te verschaffen. Een nobel streven, ware het niet dat de manier die zij daarbij in gedachten had bestond uit het opzetten van bio-industrie.
Nu zullen veel vormen van ontwikkelingshulp in ieder geval milieubewuster zijn, maar de rechten van dieren vormen vrees ik meestal geen punt van overweging. In Engeland hebben Chris en Janet Aldous om die reden in 1963 de organisatie Vegfam opgericht. Zij stelt zich ten doel de hongerigen te voeden zonder daarbij dieren uit te buiten. Zoals de naam al doet veronderstelt staat zij een veganistische oplossing voor voor het hongervraagstuk. De naam Vegfam is een reactie op de naam Oxfam van een bekende hulporganisatie die geen moeite heeft met diergebruik.
Ze heeft tot nu toe in elk geval duizenden Britse ponden bijgedragen aan veganistisch verantwoorde projecten in o.a. Bosnië, Afrikaanse landen, de Arabische wereld, Vietnam, India en Bangladesh.
Vegfam maakt ook gebruik van een veelgehoord argument dat het produceren van dierlijke producten per definitie ten koste gaat van een eerlijke verdeling van voedingsmiddelen over de menselijke wereldbevolking. Of dit argument nu juist is of niet, het is in ieder geval te hopen dat het beleid van Vegfam ooit de norm wordt op dit gebied.
De stichters van Vegfam waren trouwen ook nog belijdende christenen, maar het gaat hun (in dit verband) niet om christelijke zendingsdrang.
Titus Rivas