Afgelopen woensdag was ik getuige van de aankomst van koe Sjoerdje in het koeienrusthuis van Bert Hollander in Zandhuizen. Sjoerdje sloeg, vlak voordat ze zou worden geslacht, op de vlucht, kwam op het ijs terecht en zakte er prompt door. Met vereende krachten slaagde men er in het arme dier uit het ijskoude water te takelen. Daarbij ging het - wellicht onbedoeld – niet erg zachtzinnig toe. Het totaal gestreste dier werd op stal gezet, want slachten was niet aan de orde omdat gestreste koeien mindere kwaliteit vlees opleveren! De uitvoering van haar doodvonnis werd een week opgeschort. Daarna wachtte alsnog slachter, uitbener, slagerij, klant.
Het dier, nog maar 2½ jaar, terwijl een koe met gemak 20 jaar kan worden(!), zou haar korte leventje dus binnenkort beëindigen om een product voort te brengen dat mensen lekker vinden, maar waar ze best zonder kunnen.
Het aantal vegetariërs of mensen die bewust minder vlees eten neemt opzienbarend toe. Dat is verklaarbaar, want de gruwelverhalen en -beelden uit de vee-industrie bereiken steeds vaker de buitenwereld. Zei Paul McCartney niet: “Als de slachthuizen glazen muren hadden, zou iedereen vegetariër zijn”?
De Partij voor de Dieren besloot dat Sjoerdje een tweede gang naar het slachthuis moest worden bespaard en bood geld voor haar. In eerste instantie anoniem. Nadat de koop was gesloten en Sjoerdje in de veewagen was geleid op weg naar Zandhuizen, trad de PvdD uit de anonimiteit.
Wat een prachtig moment Sjoerdje uit de veewagen te zien komen en kalm haar plaats in de stal van Bert Hollander te zien innemen. Het welkomstcomité, bestaande uit PvdD Tweede Kamerlid Esther Ouwehand en mensen van de afdeling Friesland van de PvdD, genoot van de vlekkeloos verlopen operatie.
‘Symboolpolitiek’ hoorde ik al weer smalend hier en daar opmerken. Ja, dat is ook zo! Maar wat is er mis met symboolpolitiek om mensen te wijzen op iets waar men meestal stilzwijgend aan voorbij gaat of van wegkijkt omdat de realiteit ongemakkelijk is? Sjoerdje staat inderdaad symbool voor al die lotgenoten die minder geluk hadden en als karkassen in de koelcellen hangen. Ik heb in de ogen van Sjoerdje en een aantal stalgenoten gekeken en werd voor de zoveelste maal bevestigd in mijn overtuiging: Wie respect voor en mededogen met levende wezens heeft, eet ze niet op. En wie dat toch niet kan laten, weet dan wat je eet en wat het voordien was!