‘Sport’vissen.
Ed Stoop, die een vijf uur durende viswedstrijd van commentaar gaat voorzien bij RTL7 put zich uit in het bejubelen van deze, door zo’n tweeënhalf miljoen Nederlanders beoefende, activiteit. Vijf uur – door de wet gedoogde – dierenkwelling als tv-vermaak. En reken maar dat publiek voor is!
Door oversekste dames gemaltraiteerde pony’s roepen rauwe volkswoede op. Opgejaagde, bange stieren in Pamplona kunnen rekenen op heilige maatschappelijke verontwaardiging. Gepijnigde, doodsbange en gestreste vissen zijn evenwel voor velen voorwerp van amusement en ‘sportieve’ spanning.
“Vissen is verleiden. Het is een spel tussen mens en vis”, galmt Stoop. En: “Je moet in de huid van de vis kruipen en aanvoelen hoe zo’n dier denkt”, gaat het nog even door.
Meneer Stoop en zijn tweeënhalf miljoen geestverwanten zouden zich misschien eens moeten realiseren dat hun ‘sport’ voor hen misschien een ludieke aangelegenheid is, voor de vis is het allerminst een spel(letje). Het is een strijd op leven en dood onder pijn, angst en stress.
Stoop vindt dat ‘sport’vissers de natuur met respect moeten behandelen. Dat vind ik ook. Maar voor mij betekent dat dat dieren geen speelgoed zijn. Arrogantie en een totaal gebrek aan mededogen spreken uit de woorden van Stoop. Kritiek op de vis’sport’, zoals wel eens (!) door de Partij voor de Dieren wordt geuit, wijst hij zonder argumenten af.
Stoop bedankt een gevangen vis bij het terugzetten voor het plezier dat hij de vanger heeft bezorgd! Een diepe verontschuldiging aan het slachtoffer voor het toegebrachte leed zou eerder op zijn plaats zijn dan een bedankje voor het wrede plezier van de hengelaar.
Herman Gallé