Sylvia Witteman in haar column in de Volkskrant:
Een écht plezier zou ik mijn kinderen alleen doen met een schattig klein poesje, wist ik. Alleen hebben we al een poes, die ooit ook een schattig klein poesje was maar inmiddels is uitgegroeid tot een dikke, domme pluisbal die met bibberende onderkaak mekkergeluiden maakt naar (eventueel fictieve) duiven op het balkon, 's nachts met dreunend geweld op de pianotoetsen springt en verder zonder aantoonbaar nut door het leven gaat.
Iets zegt mij dat het een nieuw poesje op den duur net zo zal vergaan. Dan verlaten mijn kinderen het ouderlijk huis, voor studie, voortplanting of het ruime sop en dan zit ik met twéé van die inerte, verharende divankussens die niet eens van mij houden, want daar beginnen katten nu eenmaal niet aan.