Volkskrantcolumnist Jean-Pierre Geelen zag op 2doc de documentaire over Mojo. Meer dan dertig jaar was chimpansee Mojo eenzaam opgesloten en leefde op een dieet van spaghetti en cola. In het opvanghuis van Stichting Aap wordt hij voor het eerst geconfronteerd met soortgenoten.
Mijn aandacht voor Het chimpansee complex werd mede getrokken door de maker: Marc Schmidt. Gelauwerd om zijn film De regels van Matthijs, een van de allermooiste documentaires die ik afgelopen jaren heb gezien, over het langzaam instortende zelf gesponnen web van de autistische jongen Matthijs.
In de kern gaan beide films over vervreemding van het individu en contact met de buitenwereld. Maar Het chimpansee complex miste een eenduidige verhaallijn rond één hoofdpersoon waarmee de kijker zich kan identificeren. Even leek het Schmidt te gaan om het sprookje tussen de apen Jim en Regina, mede aangewakkerd door een elektrisch gitaarmuziekje.
…
Een slottekst bracht uitkomst over het lot van de aap. 'Stichting Aap gelooft nog steeds in een toekomst voor Mojo. Er is een nieuwe, op hem toegesneden behandeling gestart'. In interviews dezer dagen zegt stichting Aap dat het goed gaat met Mojo. Deze kijker merkte dat die wetenschap hem geruststelde. Maar dat was vast een al te antropomorfe en diep menselijke behoefte aan een knuffeldier.