Zo'n zeemansvlaggetje, met de naam van een meissie erop. De meest gangbare tatoeage die er is. `Heidi' staat er in dit geval, en de huid is niet die van een gespierde Hell's Angel, maar van een krijsend varken. Een enorm beest waarbij je, helaas, meteen aan ham en gebakken bacon denkt. De Belgische kunstenaar Wim Delvoye laat varkens tatoeëren. Met typische stoere mannentatoos, zoals rondborstige zeemeerminnen, gevaarlijke vlammen, dikke karpers, of een klein vadsig Cupidootje. Hij `ondertekent' ze met zijn naam, in Disneyletters.
Het lijkt zielig en dat is het ook, zoals deze documentaire pijnlijk duidelijk maakt. Zielig en smerig en nutteloos. Maar hoe zielig is het varkens te tatoeëren als ze daardoor van de slachtbank worden gered?
De beesten zijn kunstwerken, en genieten wegens de tatoeages auteursrechtelijke bescherming. Delvoye zoekt de grenzen op van de ethiek. Vandaag in zijn Artfarm en, zoals hij in de docu zegt, misschien morgen in een Artpharm, waarin gentechnologie centraal staat.
Die grenzen vond hij: in Europa bleek het veel moeilijker de tatoeagepraktijken uit te voeren dan in China, dus heeft hij zijn praktijk daar geplaatst.
Tot zover de Volkskrant van afgelopen zaterdag.
Afgelopen zondag in R.A.M. was namelijk een film van Sander Snoep te zien over de Belgische kunstenaar Wim Delvoye. Delvoye wordt gevolgd naar China, waar hij werkt aan zijn volgende collectie: getatoeëerde varkens die uiteindelijk verkocht zullen worden aan kunstverzamelaars.
Dat Delvoye niet alleen de grenzen opzoekt, maar ook heeft overschreden had “varkensbeschermvrouwe” Dafne Westerhof afgelopen zomer al geconstateerd. Een varkensrug is geen schildersezel. De tattoosessie is naast een respectloze handeling ook een pijnlijke.
Het geheel zet een dierenliefhebber in een lastige positie, want het liefst zou deze Delvoye doodzwijgen. Delvoye gebruikt drogredenen om zijn eigen ijdelheid te maskeren.
Meer hierover op de site van Animal Freedom.