Door de enorme omvang van de vaderlandse bio-industrie gericht op de export, zitten de landbouwers met een mestoverschot.
Veehouders houden hun dieren het liefst op stal, omdat zij dan zelf kunnen bepalen waar de mest terecht komt. Dit is een milieubelang waarbij het dierenwelzijnbelang wordt geschaad.
Wanneer die mest over het land wordt uitgereden via injectie in de grond, dan loopt het leven voor de weidevogels en het bodemleven kans geruïneerd te worden en kan mest uitspoelen naar het oppervlaktewater.
Wanneer die mest wordt vergist dan kan dit niet uit zonder subsidie en toevoeging van plantaardige producten als maïs. Dit laatste is oneigenlijk gebruik van voedsel en akkerruimte.
Al deze dilemma’s worden opgelost door de veestapel te verkleinen naar de omvang dat deze nog net de binnenlandse behoefte dekt. Het is voor de politiek een fluitje van een cent om vervolgens de eis te stellen en met subsidie te ondersteunen dat de overgebleven veestapel op een ecologisch verantwoorde manier wordt gehouden en in het belang van haar welzijn buiten kan lopen.