Nederlanders zijn een volk van dumpers. Grootouders worden gedumpt in een verzorgingtehuis, konijnen eenzaam in een hok, Joran dumpt Nathalee en Peter R dumpt Joran na hem aan de schandpaal te hebben genageld, vleesoverschotten worden gedumpt in de Derde Wereld, kernafval in de oceaan, ex-en via SMS, mestoverschotten in de grond, slachtafval in kroketten, etc. enz..
Onverschilligheid alomtegenwoordig, alleen geld maakt gelukkig.
Hoe komt dat toch, die dump mentaliteit van de Nederlander?
In 1999 schreef Malou van Hintum een klein column in Vrij Nederland onder de titel “Nederlanders: een vuilnisbakkenras”.
Zij gaf toen als verklaring dat wij een volk van uiterlijke schijn zijn. Het lijkt erop dat dat klopt. Wanneer de melkveehouders en masse plannen maken om de melkplas weer op te pompen door extra stallen te bouwen waar het vee 365*24 uur per jaar op stal blijft, dan protesteren we niet tegen deze gigantische aanslag op het welzijn van de koe, maar vragen we of de stallen mooi parallel in het landschap gebouwd mogen worden. En of er een mooi groene haag omheen geplant mag worden om de lelijkheid wat uit het zicht te houden. Waarom? Omdat we fietsend door het landschap graag willen kunnen wegkijken. Stallen, dwars gebouwd op de kijklijn, verstoren het uitzicht op de weidse vertes.
Dat in de stallen achter de groene haag miljoenen dieren een wezenloos saai leven leiden, dat zien we (dan) niet en raakt ons daarom niet in ons hart. Melk de witte motor van onze economie.
Dump dat vee maar op stal en dump hun producten maar op de wereldmarkt, geld stinkt niet.
Weliswaar protesteert de Partij voor de Dieren, maar hun argumenten worden omgedraaid: jullie willen toch genoeg ruimte per dier op stal? Nou geef ons dan stallen met een bouwvlak van 5 hectare in plaats die krappe 1 hectare, waarop we wel gedwongen worden om er flats op te bouwen.
Alles wijkt voor geld verdienen. We zouden het poldermodel hebben uitgevonden, maar er wordt over dierenwelzijn wel veel gepraat maar niet geluisterd. De politiek neemt besluiten die de bouwwereld werk oplevert. Waarom we dat geld investeren en of het allemaal wel leidt tot kwaliteit is een vraag die wel gesteld wordt, maar het antwoord doet er niet toe. Het bouwproject gaat toch door, ook al verzamel je als burgerinitiatief 1 miljoen handtekeningen.
Het wordt tijd dat de kiezer zich over zijn angst om welvaart te verliezen heen zet en politieke keuzes doet voor echte verandering. Een verandering die niet gestoeld is op loze woorden als duurzaamheid, maar die gesproken worden en gehouden door integere politici. Dump de politici, die zich niet houden aan hun diervriendelijke verkiezingsbeloftes!