Er zijn mensen die beweren dat dieren niet kunnen lijden als mensen omdat ze geen zelfbewustzijn zouden hebben. Wie anders beweert wordt door hen beticht van”vals sentiment” en het toekennen van menselijke eigenschappen aan het dier.
Het sussen van het eigen geweten lijkt hier belangrijker te zijn dan het erkennen dat het dier recht heeft op een behandeling die het vrijwaart van angst, pijn en stress. Dat is iets heel anders dan het toekennen van menselijke eigenschappen aan dieren. Gelukkig hebben dieren weinig menselijke eigenschappen. In ieder geval kennen ze geen hebzucht, roeien ze hun soortgenoten niet uit en beroven ze de aarde niet van haar natuurlijke bronnen. Ze doden niet voor hun plezier en maken zich niet vrolijk over de doodsangst van een ander levend wezen.
Het enige dier met menselijke eigenschappen is de mens zelf en die heeft in zijn niets en niemand ontziende vraat- en geldzucht zoiets schandelijks als de bio-industrie bedacht.
Sommigen concluderen dat het feit dat we goed zijn voor dieren niet op rationaliteit berust maar op (vals?) sentiment. Dat ik goed ben voor mijn medemens is ook eerder op sentimenten gebaseerd dan op rationele overwegingen, dus zo gek is het niet goed voor dieren te zijn!
Ten slotte nog even dit. Een mens weet en een dier weet. Maar alleen een mens weet dat hij weet. Dat is waarschijnlijk wat men bedoelt met de bewering dat dieren geen zelfbewustzijn hebben (en dús in zijn optiek niet kunnen lijden als mensen). Dat een dier kan lijden ben ik rotsvast van overtuigd. In welke mate of op welk niveau dat gebeurt weet ik niet. Wel weet ik dat ik dat ik een ander levend wezen geen onnodig leed mag toebrengen. Als het al niet is om het lijden zelf, dat dus kennelijk moeilijk te definiëren is, dan in ieder geval uit respect voor de identiteit van het dier en vanuit mijn “weten” dat een dier een waardigheid bezit die ik heb te eerbiedigen!