“Het vishaakje blijft steeds vaker leeg”, kopt een artikel in de LC van 10 april jl. Even afgezien van het taalkundige aspect van deze kop, dacht ik meteen: “Goed nieuws!”. Het “sport”vissen is immers nog steeds een van de vormen van dierenkwelling die niet bij wet zijn verboden. En elke ontwikkeling die het voor de “sport”vissers moeilijker maakt hun hobby uit te oefenen juich ik dan ook van harte toe.
Een uitspraak van zo’n sportieveling toont meteen aan waar mijn gelijk en zijn ongelijk ligt. Hij wijst naar de aalscholver als hoofdschuldige van de geringe hoeveelheden buit die hij en zijn maten de laatste tijd boven water halen. “Dat ze die niet van hogerhand aanpakken. Die vogel hoort hier niet thuis.”!!! Wat een conclusie! De vogel (wie maakt uit of die hier wel of niet thuis hoort?) vist om in zijn levensonderhoud te voorzien. De “sport”visser vangt voor zijn lol en neemt de angst, pijn en stress die zijn liefhebberij aanricht bij het onschuldige en onschadelijke dier vrolijk op de koop toe! Het is eigenlijk volstrekt absurd dat dit soort dierenmishandeling nog steeds door de wet wordt gedekt!