In zijn nieuwe boek vertelt GroenLinks Kamerlid Wijnand Duyvendak dat hij in het verleden op een illegale manier actie heeft gevoerd. De late bekentenis (nu een en ander is verjaard) en een zeker triomfantelijkheid leidde ertoe dat er in de Tweede Kamer grote commotie is ontstaan en de milieubeweging opnieuw een deuk in het imago heeft gekregen.
De grootste deuk is uiteraard de moord op Pim Fortuyn.
Duyvendak heeft spijt van de illegaliteit omdat hij zich realiseert dat bepaalde zaken alleen veranderd kunnen worden door het bewustzijn van het publiek helpen te vergroten. En dat publiek laat zich gemakkelijk in slaap sussen door lieden die een gemakkelijke pleidooi hebben om idealisten verdacht te maken.
Je hoeft geen heilige te zijn om idealen te kunnen uitdragen, maar het gelijktijdig uitdragen van een legale werkwijze zal het proces van bewustzijnsvergroting zeker helpen. Actievoeren is prima, maar je moet tegelijk bereid zijn om verantwoording af te leggen over de wijze waarop en niet pas 25 jaar later en ook nog eens halfslachtig.
“Eerlijkheid duurt het langst”, betekent weliswaar dat het lang duurt voordat het doel bereikt is, maar dat het proces ook langer door zal gaan.
Hedendaagse dierenrechtenactivisten die menen de zaak van dieren te helpen door illegale acties moeten zich realiseren dat de zaak van andere dieren niet op korte en ook niet lange termijn daarmee gediend is.
Mededogen met het leed dat dieren wordt aangedaan vanwege commerciële redenen kan bij het publiek alleen worden verwacht als zij zich bewust worden dat de wereld er leefbaarder van wordt door de dieren goed te behandelen. Dieren goed behandelen betekent het eigen gedrag en de samenleving zo in te richten dat elk levend wezen naar zijn of haar natuurlijke aard kan leven. Dat vraagt veranderingen in het eigen gedrag die mensen alleen bereid zijn te doen als zij daarop vooruit gaan. En dat vraagt actievoerders die dit aantonen of anderen daartoe weten te verleiden. Intimidatie en illegaliteit, hit-and-run-strategieën zijn geen verleiders.