Boeren zorgen voor ons voedsel en bepalen de aanblik en gezondheid van grote delen van het landschap. Hun invloed wordt steeds kleiner, maar tegelijk vindt er een schaalvergroting in de sector plaats. Dus steeds minder, maar grotere bedrijven bepalen het landschap en leveren voedsel voor steeds meer mensen in een selectief deel van de wereld.
Voor wat boeren vroeger deden is veel dankbaarheid, maar zal dat zo blijven? Want dat deel van de boeren, dat alleen nog toekomst ziet door te groeien, gaat over gevaarlijke grenzen, die een mens beter kan respecteren.
De mens beschikt over een eigenschap die hem nog wel eens lelijk zou kunnen opbreken: hij kan niet met z'n vingers van de natuur afblijven. Via een sluipend proces zijn veel boeren de natuur en alles wat daar in leeft als een machine gaan zien. De burger stond er bij en keek er niet eens naar. Boer en burger zijn gaan denken via hun portemonnee, waarbij voor beiden de kostprijs centraal staat. Zo houden ze elkaar in de tang die onverschilligheid heet. Die onverschilligheid heeft geleid tot een vorm van agrarische productie waarbinnen voor de oerbron van die productie, de natuur, slechts minachting bestaat. Nederland is de derde agrarische exporteur van de wereld, maar er is weinig reden voor trots. We hebben die positie bereikt door op grote schaal dieren te mishandelen en de natuur te verminken. Verder zorgen de toegepaste productiemethoden en de beschermingswallen er omheen, er voor dat de honger in de wereld in stand wordt gehouden.
Je daarvan bewust zijn, helpt niet alleen jezelf, maar ook kwetsbare anderen in ons land en ver daar buiten.