Minister van LNV stelt geen geld beschikbaar voor (wilde) dieren in nood
De Partij voor de Dieren heeft minister Gerda Verburg gevraagd of het LNV bereid was om geld beschikbaar te stellen voor dieren die hulp nodig hebben en waarvoor geen eigenaar bekend is. Dierenartsen zijn niet bereid gewonde dieren te helpen als niet van tevoren bekend is of ook iemand bereid is de rekening te betalen ("dierenarts wil eerst garantie geld" De Telegraaf, 18 februari 2007).
De minister antwoordde 26 maart daarvoor geen geld te willen geven. Dierenambulances moeten maar (blijven) proberen dit geld van de gemeente en van particulieren te krijgen.
Natuurlijk moeten er geen situaties ontstaan waarin ambulances in combinatie met dierenartsen commerciële prijzen gaan vragen als vergoeding voor noodhulp aan wilde dieren. Maar een tegemoet komen aan beide partijen in het vergoeden van de onkosten is toch wel het minste dat een ministerie kan doen. Daarmee kan een dierenambulance een 24 uursdienst opzetten en wordt geen tijd verloren in het bieden van levenreddende noodhulp. Dieren die niet direct onder iemands zorgplicht vallen, vallen onder de zorgplicht van de overheid, net als bij mensen.
Naast een deel dat de overheid betaalt voor de noodhulp kan het rijk aan een gemeente vragen om een deel bij te leggen op basis van bijvoorbeeld hondenbelasting of op basis van andere gemeentelijke belastingen. Daarmee kan burger uit een gemeente zelf invloed uitoefenen op de mate van steun aan dieren.
Dierenambulances mogen niet meer in aktie komen om in het wild levende dieren zoals reeën te redden na een aanrijding. Dat blijkt uit een intern memo van de politie in IJsselstreek en Achterhoek (Blik op Nieuws).
De Partij voor de Dieren vindt dat bij hobbyjagers teveel belangen en bevoegdheden geconcentreerd zijn, namelijk die van wildteller, dierenpolitie-agent, aanklager, rechter, beul én leverancier aan de poelier. Er zou meer onafhankelijk toezicht moeten komen om belangenverstrengeling in deze sfeer te voorkomen.
De Partij voor de Dieren heeft minister Gerda Verburg gevraagd of het LNV bereid was om geld beschikbaar te stellen voor dieren die hulp nodig hebben en waarvoor geen eigenaar bekend is. Dierenartsen zijn niet bereid gewonde dieren te helpen als niet van tevoren bekend is of ook iemand bereid is de rekening te betalen ("dierenarts wil eerst garantie geld" De Telegraaf, 18 februari 2007).
De minister antwoordde 26 maart daarvoor geen geld te willen geven. Dierenambulances moeten maar (blijven) proberen dit geld van de gemeente en van particulieren te krijgen.
Natuurlijk moeten er geen situaties ontstaan waarin ambulances in combinatie met dierenartsen commerciële prijzen gaan vragen als vergoeding voor noodhulp aan wilde dieren. Maar een tegemoet komen aan beide partijen in het vergoeden van de onkosten is toch wel het minste dat een ministerie kan doen. Daarmee kan een dierenambulance een 24 uursdienst opzetten en wordt geen tijd verloren in het bieden van levenreddende noodhulp. Dieren die niet direct onder iemands zorgplicht vallen, vallen onder de zorgplicht van de overheid, net als bij mensen.
Naast een deel dat de overheid betaalt voor de noodhulp kan het rijk aan een gemeente vragen om een deel bij te leggen op basis van bijvoorbeeld hondenbelasting of op basis van andere gemeentelijke belastingen. Daarmee kan burger uit een gemeente zelf invloed uitoefenen op de mate van steun aan dieren.
Dierenambulances mogen niet meer in aktie komen om in het wild levende dieren zoals reeën te redden na een aanrijding. Dat blijkt uit een intern memo van de politie in IJsselstreek en Achterhoek (Blik op Nieuws).
De Partij voor de Dieren vindt dat bij hobbyjagers teveel belangen en bevoegdheden geconcentreerd zijn, namelijk die van wildteller, dierenpolitie-agent, aanklager, rechter, beul én leverancier aan de poelier. Er zou meer onafhankelijk toezicht moeten komen om belangenverstrengeling in deze sfeer te voorkomen.
