In HP/de Tijd van week 29 een artikel onder de titel “Hoe veilig is ons vlees?”.
Daarin beschrijft Albert Eikenaar hoe de toezicht op de vleesindustrie is geprivatiseerd en ernstig tekort schiet. Omdat het vee steeds meer in dichte stallen wordt gehouden en niet meer buiten te zien is in de wei, is het voor een buitenstaander lastig om zich een beeld te vormen van de saaie werkelijkheid van een dier in de veehouderij en de onverschilligheid waarmee met haar belangen wordt omgegaan door een boer of door een werknemer in de verwerkende industrie.
Het imago van de boer heeft er vooralsnog weinig onder te lijden.
In het artikel staat de volgende tekst in een kader met als titel “zak op poten”.
Veeartsenijkundige Fons de Man heeft het niet zo begrepen op het TROS-tv-programma Radar, dat dit voorjaar uitpakte met een paar reportages over dierenleed in vleesfabrieken. Een Leeuwarder slachterij zou zijn boekje te buiten zijn gegaan door kreupel en wrak vee voor de slacht te accepteren. "Het betrof zo te zien afgemolken, gezonde koeien aan het einde van hun loopbaan. Na een jarenlange melkproductie zagen ze er scharminkelig mager uit. Net als een afgetrainde marathonloper: vel over been, maar wel in topconditie. "Dat uiterlijk zegt niets over de gezondheid van de dieren en de kwaliteit van het vlees. Sommige delen kunnen best goed zijn, bijvoorbeeld als je er worst van maakt. Radar suggereerde dat het om zieke, afgepeigerde beesten ging en dat de slachterij ze tegen de regels accepteerde. Als dat zo is, mag dat niet. Ik heb echter mijn twijfels."
De Man geeft toe dat sommige boeren wel proberen koeien die er echt slecht aan toe zijn toch voor consumptie te laten slachten. Uit winstbejag. Een behandeling bij de dokter kost geld. Als 'worstkoe' levert zij daarentegen nog een paar tientjes premie op. De veterinair heeft niets in te brengen bij deze keuze. Hij is allang blij dat de veehouder hem blijft roepen als er in de stallen wat aan de hand is en hij recepten kan uitschrijven. Volgens de dokter moeten dierenliefhebbers hun romantische beeld van de moderne veeboer bijstellen. "De meeste veehouders benaderen hun koeien zakelijk. Als een instrument, een machine. Heel extreem gezegd: een koe is volgens de meeste boeren een zak op poten. Aan de voorkant gaat er gras in, aan de achterkant komt er melk uit. Warme gevoelens krijgt bij van zijn dieren niet, ook al noemt hij ze gemoedelijk Klaartje of Anna."
Tot zover de HP/de Tijd.
Misschien dat de lezer zich de moeite wil getroosten om de parallel te zien tussen hoe de mens in de hedendaagse economie wordt gebruikt en het dier in de bio-industrie. Het leven als commerciële topsport, maar dan zonder directe toeschouwers.
Daarin beschrijft Albert Eikenaar hoe de toezicht op de vleesindustrie is geprivatiseerd en ernstig tekort schiet. Omdat het vee steeds meer in dichte stallen wordt gehouden en niet meer buiten te zien is in de wei, is het voor een buitenstaander lastig om zich een beeld te vormen van de saaie werkelijkheid van een dier in de veehouderij en de onverschilligheid waarmee met haar belangen wordt omgegaan door een boer of door een werknemer in de verwerkende industrie.
Het imago van de boer heeft er vooralsnog weinig onder te lijden.
In het artikel staat de volgende tekst in een kader met als titel “zak op poten”.
Veeartsenijkundige Fons de Man heeft het niet zo begrepen op het TROS-tv-programma Radar, dat dit voorjaar uitpakte met een paar reportages over dierenleed in vleesfabrieken. Een Leeuwarder slachterij zou zijn boekje te buiten zijn gegaan door kreupel en wrak vee voor de slacht te accepteren. "Het betrof zo te zien afgemolken, gezonde koeien aan het einde van hun loopbaan. Na een jarenlange melkproductie zagen ze er scharminkelig mager uit. Net als een afgetrainde marathonloper: vel over been, maar wel in topconditie. "Dat uiterlijk zegt niets over de gezondheid van de dieren en de kwaliteit van het vlees. Sommige delen kunnen best goed zijn, bijvoorbeeld als je er worst van maakt. Radar suggereerde dat het om zieke, afgepeigerde beesten ging en dat de slachterij ze tegen de regels accepteerde. Als dat zo is, mag dat niet. Ik heb echter mijn twijfels."
De Man geeft toe dat sommige boeren wel proberen koeien die er echt slecht aan toe zijn toch voor consumptie te laten slachten. Uit winstbejag. Een behandeling bij de dokter kost geld. Als 'worstkoe' levert zij daarentegen nog een paar tientjes premie op. De veterinair heeft niets in te brengen bij deze keuze. Hij is allang blij dat de veehouder hem blijft roepen als er in de stallen wat aan de hand is en hij recepten kan uitschrijven. Volgens de dokter moeten dierenliefhebbers hun romantische beeld van de moderne veeboer bijstellen. "De meeste veehouders benaderen hun koeien zakelijk. Als een instrument, een machine. Heel extreem gezegd: een koe is volgens de meeste boeren een zak op poten. Aan de voorkant gaat er gras in, aan de achterkant komt er melk uit. Warme gevoelens krijgt bij van zijn dieren niet, ook al noemt hij ze gemoedelijk Klaartje of Anna."
Tot zover de HP/de Tijd.
Misschien dat de lezer zich de moeite wil getroosten om de parallel te zien tussen hoe de mens in de hedendaagse economie wordt gebruikt en het dier in de bio-industrie. Het leven als commerciële topsport, maar dan zonder directe toeschouwers.
