Vooroplopers in de Friese melkveehouderij vinden dat in deze provincie de meest efficiënte producerende melkveehouders ter wereld zijn. Dat kan moeilijk anders, want in Friesland ligt immers de beste grond ter wereld. In combinatie met boeren die vakkennis koppelen aan innovatief vermogen moet dat wel leiden tot imponerende productieniveaus per koe.
Juist vanwege dat soort prestaties vinden melkveehouders in die provincie dat hen geen strobreed in de weg mag worden gelegd bij de verdere ontwikkeling van hun bedrijfstak. En dus stappen bestuurders en burgers eerbiedig opzij wanneer het boerenbelang daarom vraagt.
De boeren zijn niet anders gewend. De natuur spreekt immers niet tegen. En zo wordt er bijna 50% meer drijfmest over de weilanden uitgestrooid dan volgens de Europese richtlijn mag. Die richtlijn is bedoeld om het milieu te beschermen, maar ja dan kan de Friese boer z’n stront niet kwijt.
En dus werd Brusselse ambtenaren wijs gemaakt dat het gras in Nederland veel sneller groeit dan in de rest van Europa. Die smoes werd geslikt en zo kunnen hier geheel volgens de regels de regels worden overtreden.
Het effect is dat de nitraatrichtlijn nog steeds wordt overschreden en dat de burger opdraait voor de kosten om het milieu weer schoon te maken. Dat de mest die uit stallen komt van nogal bedenkelijke samenstelling is, is overigens niet alleen te ruiken, maar ook te zien.
Het spul is zo agressief dat de wormen spontaan uit grond springen wanneer het wordt uitgereden. De meeuwen hebben er een feestmaal aan, maar deze slachtpartijen onder de wormen zijn op termijn rampzalig voor het bodemleven.
Dieren vinden alles goed en dat is de basis van het zogenaamde innovatief vermogen van de Nederlandse veehouderij.
Een kip laat zich onverdoofd de snavel wegbranden, maar blijft toch eieren leggen. Sluit haar op in hok kleiner dan een A-viertje, de eieren blijven komen.
Castreer een varken onverdoofd, snijdt eveneens onverdoofd de hoektanden weg en coupeer de staart, het varken groeit gewoon door.
Haal bij een kalf de hoorns weg, ze geeft er later als koe geen kilo melk minder om. De meeste koeien brengen het overgrote deel van het jaar in een volgepropte ligboxstal door, waar de betonnen vloer er voor zorgt dat bijna de helft van de Nederlandse melkveestapel min of meer kreupel is.
Nogal logisch want in de veehouderij worden stallen niet ontworpen voor het comfort van de dieren die er in moeten wonen, maar voor het gemak van de boer die er een boterham mee verdient.
Na de natuur en de dieren moeten nu de burgers op het Friese platteland inleveren voor het boerenbelang. Burgers worden beschermd tegen geluid- en stankoverlast door regels waarin is vastgelegd hoever een veehouderij uit een burgerwoning moet blijven.
Voor melkveehouderijen is dat buiten de bebouwde kom vijftig meter en binnen de bebouwde kom honderd meter. Dat voorschrift begint voor een aantal melkveehouders die willen uitbreiden te knellen en dus worden de regels aangepast. Een toenemend aantal Friese gemeenten, maar ook gemeenten elders, komen met verordeningen of heeft ze in voorbereiding om die afstanden te halveren.
Merkwaardig.
Een boer die uitbreidt, houdt meer koeien en dat zorgt per definitie voor meer overlast. Omdat er meer overlast komt, is dat juist een reden om de afstanden tussen melkveehouderij en burgerwoningen te vergroten in plaats van te verkleinen.
Dat een boer dat niet in de door hem gewenste richting kan uitbreiden is dan jammer, maar daarmee hoeft zijn bedrijf nog niet om te vallen. Er is een heel goede boterham te verdienen met een bedrijfsvoering die niet is gericht op kwantiteit maar op kwaliteit waarbij respect voor natuur en dier voorop staat.
Gemeentebesturen hebben in het sturen van de richting waarin bedrijvigheid zich ontwikkelt veel meer mogelijkheden dan ze (willen) gebruiken.
Zelfs als het gaat om het sturen naar een diervriendelijke bedrijfsvoering, zoals de gemeente Oostburg bewijst. Deze gemeente geeft alleen bouwvergunningen voor ligboxstallen af wanneer de boer zich verplicht tot weidegang. Het kan dus wel.
Maar de bestuurders op het platteland weten maar al te goed door wie hun politieke boterham wordt gesmeerd en dus kregen en krijgen de boeren ruim baan. De plannetjes van de boeren en besturen worden in raadscommissie voorgekookt, zodat de raad alleen nog maar ja en amen hoeft te zeggen.
De burger heeft geen flauw idee wat hem boven het hoofd hangt. Tot hij straks tot de ontdekking komt dat hij niet meer naast, maar in een stal woont.
Juist vanwege dat soort prestaties vinden melkveehouders in die provincie dat hen geen strobreed in de weg mag worden gelegd bij de verdere ontwikkeling van hun bedrijfstak. En dus stappen bestuurders en burgers eerbiedig opzij wanneer het boerenbelang daarom vraagt.
De boeren zijn niet anders gewend. De natuur spreekt immers niet tegen. En zo wordt er bijna 50% meer drijfmest over de weilanden uitgestrooid dan volgens de Europese richtlijn mag. Die richtlijn is bedoeld om het milieu te beschermen, maar ja dan kan de Friese boer z’n stront niet kwijt.
En dus werd Brusselse ambtenaren wijs gemaakt dat het gras in Nederland veel sneller groeit dan in de rest van Europa. Die smoes werd geslikt en zo kunnen hier geheel volgens de regels de regels worden overtreden.
Het effect is dat de nitraatrichtlijn nog steeds wordt overschreden en dat de burger opdraait voor de kosten om het milieu weer schoon te maken. Dat de mest die uit stallen komt van nogal bedenkelijke samenstelling is, is overigens niet alleen te ruiken, maar ook te zien.
Het spul is zo agressief dat de wormen spontaan uit grond springen wanneer het wordt uitgereden. De meeuwen hebben er een feestmaal aan, maar deze slachtpartijen onder de wormen zijn op termijn rampzalig voor het bodemleven.
Dieren vinden alles goed en dat is de basis van het zogenaamde innovatief vermogen van de Nederlandse veehouderij.
Een kip laat zich onverdoofd de snavel wegbranden, maar blijft toch eieren leggen. Sluit haar op in hok kleiner dan een A-viertje, de eieren blijven komen.
Castreer een varken onverdoofd, snijdt eveneens onverdoofd de hoektanden weg en coupeer de staart, het varken groeit gewoon door.
Haal bij een kalf de hoorns weg, ze geeft er later als koe geen kilo melk minder om. De meeste koeien brengen het overgrote deel van het jaar in een volgepropte ligboxstal door, waar de betonnen vloer er voor zorgt dat bijna de helft van de Nederlandse melkveestapel min of meer kreupel is.
Nogal logisch want in de veehouderij worden stallen niet ontworpen voor het comfort van de dieren die er in moeten wonen, maar voor het gemak van de boer die er een boterham mee verdient.
Na de natuur en de dieren moeten nu de burgers op het Friese platteland inleveren voor het boerenbelang. Burgers worden beschermd tegen geluid- en stankoverlast door regels waarin is vastgelegd hoever een veehouderij uit een burgerwoning moet blijven.
Voor melkveehouderijen is dat buiten de bebouwde kom vijftig meter en binnen de bebouwde kom honderd meter. Dat voorschrift begint voor een aantal melkveehouders die willen uitbreiden te knellen en dus worden de regels aangepast. Een toenemend aantal Friese gemeenten, maar ook gemeenten elders, komen met verordeningen of heeft ze in voorbereiding om die afstanden te halveren.
Merkwaardig.
Een boer die uitbreidt, houdt meer koeien en dat zorgt per definitie voor meer overlast. Omdat er meer overlast komt, is dat juist een reden om de afstanden tussen melkveehouderij en burgerwoningen te vergroten in plaats van te verkleinen.
Dat een boer dat niet in de door hem gewenste richting kan uitbreiden is dan jammer, maar daarmee hoeft zijn bedrijf nog niet om te vallen. Er is een heel goede boterham te verdienen met een bedrijfsvoering die niet is gericht op kwantiteit maar op kwaliteit waarbij respect voor natuur en dier voorop staat.
Gemeentebesturen hebben in het sturen van de richting waarin bedrijvigheid zich ontwikkelt veel meer mogelijkheden dan ze (willen) gebruiken.
Zelfs als het gaat om het sturen naar een diervriendelijke bedrijfsvoering, zoals de gemeente Oostburg bewijst. Deze gemeente geeft alleen bouwvergunningen voor ligboxstallen af wanneer de boer zich verplicht tot weidegang. Het kan dus wel.
Maar de bestuurders op het platteland weten maar al te goed door wie hun politieke boterham wordt gesmeerd en dus kregen en krijgen de boeren ruim baan. De plannetjes van de boeren en besturen worden in raadscommissie voorgekookt, zodat de raad alleen nog maar ja en amen hoeft te zeggen.
De burger heeft geen flauw idee wat hem boven het hoofd hangt. Tot hij straks tot de ontdekking komt dat hij niet meer naast, maar in een stal woont.
