Beelden

Beeld 1: Ik zie een grote kippenschuur met duizenden kippen. Angstig rennen ze weg omdat een grote machine met horizontale borstels de dieren letterlijk opveegt, levend en wel! Eenmaal uit die kippenzuiger, worden ze allerminst zachtzinnig in kratten gepropt – bewegen kunnen ze zich niet – en gaan ze richting slachthuis. Daar wacht hun een gruwelijke doodsstrijd en uiteindelijk eindigen ze als mensenstront! Hoewel dit beeld al meer is dan een fatsoenlijk mens kan verdragen, kromp mijn hart helemaal ineen toen ik zag dat een kipje, totaal in verwarring, paniek en doodsangst aan het veegzuigmonster probeerde te ontkomen, ruw in de richting van de muil van het apparaat werd geschopt om haar smartelijke dood tegemoet te gaan.
Beeld 2: Dit keer in zwart-wit. Een opname in een Nazi-concentratiekamp. Een groep vrouwen wordt met geweld gescheiden van hun kinderen. Eén vrouw blijft zich verzetten en houdt haar kind wanhopig vast. Een Duitse officier – u kent ze wel, hoge pet, lange jas, laarzen – rukt de twee ruw uit elkaar en schopt de vrouw naar haar lotgenoten. Er is weinig fantasie voor nodig om te beseffen hoe het ze vergaan is. Het is hun zelfs niet gegund in die laatste vreselijke ogenblikken, als het ZyklonB-gas komt, samen te zijn, elkaar vast te houden en te troosten.
Beeld 3: Op een internetfilmpje beeld en geluid van een andere wrede scheiding van moeder en kind. Een koekalfje wordt vlak na de geboorte bij de moeder weggehaald. De melk die voor haar kind bedoeld was wordt haar door de mens ontstolen. Het kalfje wordt in eenzaamheid voorbereid op een vroege dood als mals kalfslapje dan wel op een bestaan als van haar moeder, die nog dagenlang wanhopig haar verdriet uitschreeuwt omdat ze haar kind mist. Immers geen enkele moeder wil voortijdig van haar kind worden gescheiden. Dat is voor een koe niet anders dan voor een mens.

Wat hebben deze beelden gemeen? Nietsontziende onverschilligheid en wreedheid! De kip die genadeloos de doodsmachine wordt ingeschopt. De vrouw die even genadeloos bij haar kind vandaan wordt geschopt. De koe die niet minder genadeloos van haar kalfje wordt beroofd. Kwetsbare, weerloze wezens. Prooi van een diersoort die claimt ethische afwegingen te kunnen maken.
Op 4 mei herdenken we de slachtoffers van wreedheid en machtswellust- inclusief het nederland-op-zijn-smalst-geneuzel over wel of geen Duitsers herdenken – en staan we vroom op de Dam twee minuten stil te zijn.
Dát nooit wéér? Ach, mensen, het gaat ‘gewoon’ door!