Hoe welzijnseisen de echte verandering uit zicht houden

Schaduwen op de stalmuur

De geschiedenis laat zien dat samenlevingen vaak liever de scherpe randen van onrecht afvijlen dan het onrecht zelf wegnemen.

Ook in de discussie over dieren is dat zichtbaar. We praten liever over welzijnseisen -meetbare verbeteringen in hokken, voer of verzorging- dan over de fundamentele vraag of dieren recht hebben op een vrij en natuurlijk leven. Plato zou zeggen dat we ons laten afleiden door schaduwen op de muur, terwijl de werkelijkheid buiten beeld blijft.

Dierenrechten zijn mensenrechten

Psychologisch is dat begrijpelijk. Kleine verbeteringen voelen veilig, haalbaar en geruststellend. Ze voorkomen dat we onze waarden en ons gedrag echt tegen het licht moeten houden. Sociologisch werkt het net zo: stapjes die weinig weerstand oproepen zijn politiek en sociaal makkelijker te verkopen dan radicale hervormingen. Maar het gevolg is dat cosmetische aanpassingen ons laten geloven dat we vooruitgang boeken, terwijl het systeem dat dieren hun vrijheid ontneemt intact blijft.

Daarom is het tijd om het ongemak niet langer te ontwijken. We moeten de vleesproductie drastisch verminderen en het landschap zo inrichten dat dieren vrij kunnen bewegen langs (of zo nodig tussendoor) de in cultuur gebrachte delen van het land. Aan de randen van die gebieden kunnen wij wandelen en recreëren, een duidelijke grens die onze vrijheid en die van dieren beide beschermt.