Selectieve verontwaardiging

Afgelopen week werd bekend dat in Leeuwarden een hond, een Beagle, met een hamer was doodgeslagen door zijn/haar eigenaren. De reden die werd opgegeven voor deze rigoureuze handeling was dat het beestje te veel zou verharen. Wel, dat zal nu wel over zijn, neem ik aan.
Groot was de verontwaardiging alom! Terecht, natuurlijk! Zieke geesten zijn het die een weerloos dier op die manier behandelen. Ook bij mij komt in zo'n geval een dieprode, machteloze woede naar boven borrelen en dat moet zijn tijd even hebben. Daarna kwamen de zgn. gemengde gevoelens naar voren. Natuurlijk, de kwaadheid en het medelijden met dat arme dier blijven. Toch kreeg ik ook een ietwat unheimisch gevoel over de selectiviteit waarmee de verontwaardiging over dierenleed zich soms uit. Wat bijvoorbeeld te denken van de dagelijkse wreedheden ten opzichte van veel andere dieren, die zich voornamelijk buiten ons blikveld afspelen maar daarom niet minder verwerpelijk zijn.
Ik doel hierbij natuurlijk vooral op de bio-industrie, waar jaarlijks honderden miljoenen dieren geslachtofferd worden aan de lekkere trek van mensen. Mensen die wellicht hun hond of kat alles geven, inclusief liefde en zorg, wat zo'n dier nodig heeft en zelfs vaak nog meer dan dat. Het blijft natuurlijk paradoxaal dat de honden- en kattenknuffelaars zonder enige schroom hun karbonaadje of varkenshaasje naar binnen werken. Deze produkten zijn afkomstig van een wezen dat door mensen die het weten kunnen wordt beschouwd als beduidend intelligenter dan de onze geliefde, trouwe hond. Onverdoofd gecastreerd, naar nu blijkt ontbreekt hieraan zelfs elke zin, ook vanuit het boerenbelang, aan deze wrede handeling. Hoektanden worden bijgevijld, ze worden in veel te kleine ruimtes gehouden, zien praktisch geen daglicht, worden in veewagens over veel te grote afstanden en onder afschuwelijke omstandigheden door Europa gesleept, kortom de omstandigheden waarin deze dieren leven en vooral ook sterven zouden nooit of te nimmer voor honden en/of katten worden geaccepteerd. Het land zou, terecht, te klein zijn. Het zelfde geldt natuurlijk voor ander slachtoffers van deze schande der mensheid, zoals, kippen, kalveren en andere dieren. We willen het niet weten en willen dat het stukje vlees dat op ons bord belandt ons op geen enkele wijze meer doet denken aan het, met een levenswil bezielde, wezen waar het eens onderdeel van uitmaakte. Ik heb al vaak meegemaakt dat vooral vrouwen, geen kippenpoot willen eten omdat ze kunnen zien "wat het geweest is"! Als dat geen hypocrisie is................ Ook ik ben nog steeds geen 100% vegetariër, hoewel ik nu misschien nog maar een kwart eet aan vlees van wat ik vroeger consumeerde. Tevens wil ik alleen nog, als ik vlees gebruik, biologisch of scharrelvlees eten. Ik heb ontdekt dat vegetarisch eten even lekker kan zijn als vlees - want ik vind vlees nog steeds lekker(!!) - en ook geloof ik dat het minder, of beter nog, niet eten van vlees gezonder is voor de mens. De enig logische consequentie van het bestrijden van het onnodige en gruwelijke dierenleed dat bio-industrie heet is zelf op geen enkele wijze meer meewerken aan het instandhouden ervan. Ik ben hard op weg en hoef niet meer overtuigd te worden. Maar er zijn nog vele anderen die nog niet "om" zijn en het zal nog een lange en bittere strijd geven eer ieder mens overtuigd zal zijn van het belang van een "vleesloze" samenleving, die tevens het einde van de honger in de wereld zal betekenen.