Tot zover Wikipedia.
Het gaat niet goed met de veehouderij in Nederland. Met name kleine boeren hebben het moeilijk. Het zal waarschijnlijk op de lange duur een aflopende zaak zijn voor de meeste veehoudende boeren, maar boeren die eerst nog meegaan in de schaalvergroting zullen het ’t langst volhouden. Eerlijkheid duurt hier het langst (om te komen tot duurzaamheid) en de brutalen hebben de halve wereld (nodig voor hun productie).
De omstandigheid die het landbouwbeleid het meest heeft bepaald is de globalisering van de afzetmarkt. Daaraan heeft Nederland in de laatste 40 jaar erg hard getrokken om deze open te gooien en te kolonialiseren. Maar in dat “spel” moesten andere landen ook een kans krijgen, anders zouden zij niet meewerken om hun markt open te stellen. Het tij lijkt zich nu te keren en de concurrentiepositie van het buitenland wordt steeds beter.
Door de schaalvergroting en de verontwaardiging van het grote publiek over het gebrek aan dierenwelzijn zijn boeren steeds meer geïsoleerd geraakt en in de financiële verdrukking geraakt. In plaats dat zij te rade gaan bij zichzelf en de toeleverende en verwerkende sector en de banken, die hun in de tang hebben, aan te spreken, zoeken zij een mogelijkheid om hun frustratie af te wentelen op hen die het wagen de hypocriete bedrijfsvoering van de boer en de anderen die schaamteloos dieren gebruiken ter discussie te stellen.
Mensen die opkomen voor dieren zijn bereid politieke steun te geven en te zoeken voor een omschakeling naar een diervriendelijke veehouderij. Als deze sector te laat in het zadel wordt geholpen zal deze steun er niet meer zijn als de Nederlandse bio-industrie ingestort is. Velen zullen dan hun vleesconsumptie hebben geminderd of even onverschillig staan ten opzichte van de herkomst van de producent als nu.
Ook mensen van of via de dierenbescherming staan nu in de schaduw van de parlementariërs van de Partij voor de Dieren. In de Tweede Kamer werd de dierenbeschermer van het jaar altijd gekozen onder degenen die aangemerkt konden worden als het minst dieronvriendelijk. Daarbij dient opgemerkt te worden dat Krista van Velsen hierop een positieve uitzondering is. Ook in de Tweede Kamer wordt tegenwoordig gemord over de duidelijke taal die Ouwehand en Thieme spreken, al is voornamelijk in termen van kamervragen. Het is te hopen dat zij zich bij de nietszeggende antwoorden van de minister niet lang meer met een kluitje in het politieke riet laten sturen.
