Drie hoofdwegen om dierenleed te verminderen

Dierenwelzijn en principes

In een wereld waarin steeds meer aandacht wordt besteed aan dierenwelzijn en er steeds minder ruimte is voor dieren in het wild, zijn er verschillende benaderingen ontstaan om dierenleed in de veehouderij te verminderen. Dit artikel belicht drie belangrijke wegen die we kunnen bewandelen om een positieve impact te hebben op het leven van dieren.

1. Op basis van het recht op vrijheid pleiten voor een vleesloze toekomst

   De eerste benadering richt zich op het fundamentele recht op vrijheid van dieren. Voorstanders van deze aanpak redeneren dat het houden en slachten van dieren voor voedselproductie indruist tegen dit recht. Ze pleiten voor een geleidelijke overgang naar diervriendelijke voedselalternatieven, zoals plantaardige diëten. Dit vereist een bewustwording van de morele implicaties van onze voedselkeuzes en de bereidheid om te evolueren naar een samenleving waarin dierenleed door voedselproductie wordt geminimaliseerd.
   Deze weg van geduld wordt onder anderen bewandeld door de Stichting Animal Freedom.
   

2. Op basis van de intrinsieke waarde van dieren streven naar een respectvolle behandeling

   Een tweede benadering baseert zich op het idee dat dieren intrinsieke waarde bezitten en recht hebben op een goed leven. Hierbij ondersteunen voorstanders veehouders die streven naar diervriendelijke praktijken. Ze pleiten voor humane slachtmethoden en de bescherming en ondersteuning van dierenwelzijn gedurende hun hele leven. Deze aanpak vereist dat we als samenleving de normen voor dierenverzorging verhogen, de veestapel verkleinen en ethische overwegingen bij consumptie aanmoedigen. Dit pad is geschikt voor mensen die er geen been inzien om van het ene dier te houden en het andere dier op te eten.
   Deze snelle weg wordt bewandeld door de dierenwelzijnscoalitie.
   

3. Op basis van plantaardige alternatieven vlees uitbannen

   De derde weg om dierenleed te verminderen omvat de ontwikkeling van plantaardige vleesvervangers en veganistische producten. Dit innovatieve pad richt zich op het verminderen van de vraag naar dierlijke producten door consumenten aantrekkelijke en smakelijke alternatieven te bieden. Door stapsgewijs traditionele vleesgerechten te vervangen door veganistische opties, kunnen we een positieve verschuiving teweegbrengen in de voedselindustrie en het dierenwelzijn verbeteren.
   Deze pragmatische weg wordt onder anderen bewandeld door de Vegetarische Slager en Those Vegan cowboys.

   Vleesvervangers kunnen ook gemaakt worden op basis van vlees ontwikkeld uit dierlijke stamcellen. Vooralsnog duur, maar er is geen ethisch bezwaar.
   

De kracht van het nemen van verantwoordelijkheid

Dierenwelzijn hangt nauw samen met de keuzes die we maken als individuen en als samenleving. Door te erkennen dat er verschillende wegen zijn om dierenleed te verminderen, kunnen we bewuster kiezen hoe we met dieren omgaan. Het is aan ons om na te denken over onze voedselkeuzes, over hoe veehouders te begrenzen die dieronvriendelijke praktijken omarmen, en als samenleving plantaardige alternatieven te ondersteunen. Samen kunnen we bijdragen aan een wereld waarin dieren met respect en mededogen worden behandeld, en waarin hun welzijn centraal staat in onze beslissingen.

Wat is effectief en duurzaam?

Het moge duidelijk zijn dat alleen de eerste hoofdweg zowel dierenwelzijn als dierenrechten behelst. Door de samenleving en ons voedselsysteem in te richten op basis van vrijheid slaan we het pad in van stoppen met het gebruiken van dieren en een deel van de vrijgekomen ruimte toewijzen aan dieren die van nature al vrij leven in de natuur. We hoeven dan alleen nog maar na te denken over waar de grenzen van onze eigen vrijheid liggen en deze te bewaken.

Beleid toetsen op de gevolgen voor dieren

Beleidsplannen en dierenrechten: het beoordelen van vrijheid als kritieke maatstaf

In een wereld waarin het welzijn van dieren steeds meer erkenning krijgt, is het beoordelen van beleidsplannen op mogelijke inbreuken op dierenrechten een cruciale taak voor politici. Niemand wil het welzijn van een dier onnodig schaden door een dier pijn te doen. Is het welzijn van een dier voldoende beschermd met een dierenrecht dat gebaseerd is op het begrip "intrinsieke waarde"? Die intrinsieke waarde van dieren kan niet concreet gemaakt worden, maar een benadering gebaseerd op het recht op vrijheid biedt een helderder en effectiever raamwerk voor beleidsbeoordeling.

De intrinsieke waarde van dieren: een vaag en complex begrip

Het concept van de intrinsieke waarde van dieren, zoals verankerd in de wet Dieren, erkent dat dieren waarde hebben los van hun instrumentele waarde voor de mens. Hoewel dieren opnemen in de wet een belangrijke stap is naar de bescherming van dierenrechten, roept het begrip ook vragen op over de praktische toepassing ervan. Dieren worden massaal opgesloten in stallen. Is met die opsluiting hun intrinsieke waarde geweld aangedaan? Een dierenbeschermer zou dat meteen beamen, maar overtuigt hij daarmee voor een rechter van het ongelijk van de intensieve veehouder. De praktijk laat zien dat een intensieve veehouder de intrinsieke waarde van dieren ruimhartig kan erkennen, maar dat er geen motivatie vanuit gaat om zijn dieren in de wei te laten lopen of voor de sector om mee te werken aan het verkleinen van de veestapel.

Het fundamentele belang van vrijheid

Waarom baseren we dierenrechten niet op de zelfde basis als mensenrechten? Kernbegrippen bij mensenrechten zijn vrijheid en gelijkheid. Deze begrippen zijn door te trekken naar dieren. Alle diersoorten hebben het recht om zich vrij te kunnen gedragen in natuurlijke omstandigheden.
Een benadering gebaseerd op het recht op vrijheid biedt een heldere en praktische manier om beleidsplannen te beoordelen op hun impact op dierenrechten. Dit benadrukt het idee dat zowel mensen als dieren intrinsiek evenwaardig zijn in hun recht op vrijheid. Dit betekent dat bij de beoordeling van een beleid gelijktijdig moet worden gekeken naar de gevolgen voor de vrijheid van de mens als voor de gevolgen voor de vrijheid voor het dier. Gezocht moet worden naar een win-win situatie. In de praktijk zal dat vaak betekenen dat er grenzen worden gesteld aan de bewegingsvrijheid van het dier. Niet door het dier op te sluiten, maar uit te sluiten van daar waar het schade kan berokkenen.

Hoe zit het met mededogen en empathie voor dieren en veehouders?

Mee kunnen voelen met wat de gevolgen zijn van beleidsverandering en politieke beslissingen is een groot goed. Een dier dat lijdt, roept ogenblikkelijk een emotionele reactie op bij een mens, hopelijk zet het ook aan tot actie. Lastiger wordt het wanneer het lijden van een dier niet direct zichtbaar is of we het lijdende dier niet sympathiek vinden. Hebben die minder gewaardeerde dieren minder recht op onze steun? Hebben zij geen dierenrechten?

Hoe beleidsplannen te beoordelen?

Politici kunnen beleidsplannen beoordelen op hun impact op dierenrechten door de volgende stappen te volgen.

1. Identificeer beleidsplannen. Eerst moeten politici de beleidsplannen identificeren die invloed kunnen hebben op dieren en hun vrijheid. Vergelijk het met de MER, een milieu effect rapportage.
2. Vrijheidsbeoordeling. Voer een grondige beoordeling uit van hoe elk beleidsplan de vrijheid van dieren en mensen kan beïnvloeden. Dit kan variëren van landbouwpraktijken en dierentuinbeheer tot natuurbescherming en stadsontwikkeling, etc..
3. Overleg en deskundig advies. Politici moeten overleg plegen met dierenrechtenorganisaties, deskundigen op het gebied van dierenwelzijn en andere belanghebbenden om een uitgebreid begrip te krijgen van de potentiële gevolgen van het beleid.
4. Transparante beoordeling. Het proces van beleidsbeoordeling moet transparant zijn, zodat het publiek kan begrijpen hoe beslissingen worden genomen en waarom bepaalde beleidsmaatregelen worden aangenomen. Gaan mensen hun verantwoordelijkheid nemen en worden zij gecontroleerd in de uitvoering?
5. Duurzaamheid. Is de oplossing die gezocht is voor een probleem duurzaam? Oplossingen moeten draagvlak hebben omdat mensen kunnen snappen dat het ook voor de toekomst relevant is en dat het ook economisch verantwoord is.
6. Implementatie en handhaving. Een wet is een papieren tijger wanneer deze niet wordt gehandhaafd. Heeft de wetgever rekening gehouden met de uitvoerbaarheid en controleerbaarheid van nieuw beleid of regelgeving?

Het gelijktijdig streven naar vrijheid voor mens en dier

Een beleidsaanpak die streeft naar het vergroten van de vrijheid van zowel mens als dier is een positieve stap in de richting van een rechtvaardigere en evenwaardigere samenleving. Het erkent dat vrijheid een dynamisch begrip is dat voortdurende reflectie en overleg vereist. Het doet recht aan de manier waarop de grondrechten van de mens zijn geformuleerd. Die grondrechten kunnen een op een worden doorgetrokken naar dieren. Ook dieren waarmee we ons moeilijk kunnen identificeren of die we kunnen invoelen hebben gelijke rechten. Er mag best van tijd tot tijd (in het kader van voortschrijdend inzicht) discussie zijn over wat de gevolgen voor de vrijheid van mens en dier van beleidsmaatregelen zijn. Dat past bij de veranderlijkheid van het concept vrijheid, maar die discussie mag niet oneindig worden gerekt om de maatregelen tegen te houden. Daarvoor moeten instanties worden aangewezen die transparante protocollen volgen om de discussie over vrijheid te beslechten. Voor de verdediging van de vrijheid van dieren moeten capabele mensen worden aangesteld, waarvan de integriteit en belangeloosheid niet ter discussie staat.

Voordelen van vrijheid als maatstaf

Het beoordelen van beleidsplannen op basis van vrijheid heeft meerdere voordelen.

• Duidelijkheid. Het biedt een helder en objectief kader voor beleidsbeoordeling.
• Evenwaardigheid. Het benadrukt de intrinsieke evenwaardigheid van mens en dier in hun recht op vrijheid.
• Flexibiliteit. Het stimuleert een open en voortdurend gesprek om rekening te houden met van tijd tot tijd veranderende normen en waarden in uitingsvorm, niet in de basis.

Conclusie

Het beoordelen van beleidsplannen op hun impact op de vrijheid van mens en dier is een essentiële taak voor politici. Het zorgt voor een duidelijke en rechtvaardige benadering van dierenrechten en draagt bij aan een wereld waarin vrijheid en evenwaardigheid voor alle levende wezens worden gewaardeerd en beschermd. Door deze benadering te omarmen, kunnen politici effectiever bijdragen aan een rechtvaardige en evenwaardige samenleving voor mens en dier. En een beter ingerichte samenleving is ook leefbaarder voor mens en dier. De kwaliteit van leven en het welzijn voor mens en dier groeit.

De voor- en nadelen van wildbeheer door de wolf en door plezierjagers

Kan de wolf een goede beheerder zijn van wild?

Edelherten en zwijnen zijn voedsel voor de wolf. De wolf komt vrijwel in geheel ons land voor, maar dat geldt door discutabele inperking van leefgebieden niet voor al zijn prooidieren. Uit gebrek aan geschikt voedsel wil de wolf zich dan ook regelmatig vergrijpen aan vee.
Het wilde zwijn is volgens de Flora- en faunawet (vanaf 1 juli 2016 de Wet natuurbescherming) een beschermde inheemse diersoort. Maar in de praktijk stelt deze bescherming niet veel voor. Wilde zwijnen zijn namelijk in bijna alle provincies aangewezen als soort waarvan het aantal beperkt dient te worden. Bijna overal streeft men een nulstand na (geen zwijnen). Men is bang dat de dieren ziektes verspreiden die de intensieve veehouderij bedreigen. Alleen in delen van Gelderland (de Veluwe) en Limburg (de Meinweg) worden wilde zwijnen toegestaan.
Al in 2010 werd de kansenkaart ‘Wilde Zwijnen in Nederland’ gepresenteerd door De Zoogdiervereniging, ARK Natuurontwikkeling en Alterra - Wageningen Environmental Research. Uit dit onderzoek naar geschikte leefgebieden blijkt dat in tientallen natuurgebieden in Zuid-, Midden- en Oost-Nederland plek zou kunnen zijn voor everzwijnen.
 

Voor edelherten geldt geen gevaar voor het verspreiden van dierziekten. Het gebied waar deze dieren wordt toegestaan om zich te verspreiden is vermoedelijk hetzelfde als van de wilde zwijnen.
In Nederland zijn ecoducten onderdeel van de ecologische hoofdstructuur, die als doel heeft de biodiversiteit te bevorderen. Momenteel telt Nederland 30 ecoducten (wildwissels of wildviaducten). Nog ongeveer 20 zijn er gepland. Sommige ecoducten zijn met hekken afgesloten voor doorgang van zwijnen. Edelherten springen over deze hekken en kunnen zich in principe via alle ecoducten verspreiden over ons land, maar zijn waarschijnlijk in even weinig provincies als het everzwijn welkom. Men vreest voor verkeersongelukken en landbouwschade.
 

Wie mag het wildbeheer in ons land doen?

Nederland kent een kleine 30.000 plezierjagers. Deze jagers doen met plezier het beheer van wild. Echter de wolf kan het ook, maar dan moet het vee in de weides wel worden beschermd en moeten er voldoende prooidieren in het leefgebied van een wolf aanwezig zijn. Wanneer in ons land de plezierjacht zou worden verboden en het beheer van wild en voorkomen van wildschade zou worden over gelaten aan de wolf en andere roofdieren dan zouden er in de praktijk slechts een handvol beheerjagers nodig zijn voor extreme gevallen van populatiegroei.

Wildbeheer door de wolf

Voordelen

1. Natuurlijk evenwicht. Wolven zijn natuurlijke roofdieren en spelen een rol in het handhaven van het evenwicht in het ecosysteem. Ze reguleren populaties van prooidieren, zoals herten, reeën  en zwijnen, wat kan helpen voorkomen dat deze populaties te groot worden en de vegetatie overmatig consumeren.
2. Biodiversiteit. Het natuurlijke gedrag van wolven kan de biodiversiteit bevorderen door het creëren van dynamische ecosystemen. Dit kan een positieve invloed hebben op verschillende planten- en diersoorten.
3. Ecologisch herstel. In gebieden waar wolven zijn geherintroduceerd, zijn sommige ecosystemen hersteld doordat het opjagen de graasdruk op planten verminderde, wat op zijn beurt weer gunstig was voor andere dieren.

Nadelen

1. Impact op vee. Wolven kunnen een bedreiging vormen voor vee, vooral in gebieden waar veehouderijen grenzen aan wolvenhabitat.
2. Mogelijke verstoring van menselijke activiteiten. De aanwezigheid van wolven kan invloed hebben op menselijke activiteiten, zoals recreatie en landbouw. Mensen moeten mogelijk hun gedrag aanpassen (bijvoorbeeld niet voeren) om conflicten met wolven te voorkomen.

 

Wildbeheer door plezierjagers

Voordelen

1. Populatiebeheer. Plezierjacht kan worden gebruikt als een tool voor populatiebeheer. Het kan helpen overbevolking van bepaalde diersoorten voorkomen en zorgen voor een evenwichtige verhouding tussen prooidieren en hun omgeving.
2. Economische voordelen. Plezierjacht kan landeigenaren economische voordelen opleveren door het genereren van inkomsten voor jachtvergunningen.

Nadelen

1. Ethiek. Er is veel debat over de ethiek van plezierjacht, met name wanneer het gaat om het doden van dieren voor recreatieve doeleinden. Doden voor het plezier hoopt heftige emoties op bij tegenstanders.
2. Impact op populaties. Ongecontroleerde afschot door plezierjagers kan leiden tot te grote afname van populaties en zelfs bedreiging van sommige diersoorten. Overmatige jachtpraktijken kunnen de biodiversiteit aantasten.
3. Ecologische verstoring. De aanwezigheid van jagers in een gebied kan ecologische verstoring veroorzaken, waardoor dieren hun natuurlijke gedrag veranderen en ecosystemen uit balans raken.

Samenwerking op allerlei niveaus is essentieel

Het beheer van een wildpopulatie op een natuurlijke wijze vereist een integrale aanpak die ecologische, sociale en economische aspecten integreert. Daarnaast is samenwerking tussen verschillende belanghebbenden, waaronder natuurbeschermingsorganisaties, overheidsinstanties en lokale gemeenschappen, van groot belang voor succesvol wildbeheer.

• Zorg voor een gevarieerd en gezond leefgebied voor wilde dieren. Dit omvat voldoende voedsel- en waterbronnen, schuilplaatsen en gebieden voor voortplanting.
• Zorg voor ecologische corridors waarmee wilde dieren zich kunnen verplaatsen tussen verschillende leefgebieden. Dit is vooral belangrijk om genetische diversiteit te behouden en populaties gezond te houden.
• Bescherm kleinvee tegen predatoren door middel van degelijk hekwerk, de inzet van herders of door dieren 's nachts binnen te laten overnachten.
• Voer als overheid regelmatig monitoring en onderzoek uit om inzicht te krijgen in de gezondheid van populaties, migratiepatronen en andere relevante factoren.
• Educatie en betrokkenheid van de lokale gemeenschap zijn essentieel. Mensen moeten op de hoogte worden gebracht van de rol van wilde dieren in het ecosysteem en hoe ze kunnen bijdragen aan het behoud ervan.
• Houd rekening met de mogelijke effecten van klimaatverandering op habitats en pas beheerstrategieën dienovereenkomstig aan.

Dierenrechten baseren op lijden of op vrijheid?

Anders geformuleerd, beter begrepen?

Wanneer dieren zichtbaar (kunnen) lijden roept dat bij ons compassie op. Dit heeft in mijn ogen te weinig relevantie voor dierenrechten. Die zouden op gelijke basis voor alle dieren moeten gelden.
Dierenrechten zijn mensenrechten. Mensen zouden legaal moeten worden ondersteund wanneer zij opkomen voor dieren die onrecht wordt aangedaan. Ook wanneer zij geen direct belang bij het lijdende dier hebben.
Mens en dier zijn intrinsiek evenwaardig in het recht op vrijheid.

Heeft intrinsieke waarde wel inhoud?

Met deze drie statements maak ik graag een nuancering bij de heersende opvattingen in de wereld van mensen die opkomen voor dieren. Ik ben van mening dat te vaak het paard achter de wagen wordt gespannen en dat mensen die zich opwerpen als dierenbeschermers zich soms naïef met een kluitje in het riet laten sturen. Toen in de 80-er jaren van de vorige eeuw de eerste protesten in de samenleving opkwamen tegen de bio-industrie kwam een ambtenaar op het idee om te verklaren dat dieren intrinsieke waarde oftewel eigenwaarde hebben. Dat begrip is vervolgens door vriend en vijand van de bio-industrie omarmd, in mijn ogen omdat elke partij een vertaling projecteerde op het begrip dat paste in het eigen kader en frame. Een intrinsieke waarde is een waarde die per definitie valt buiten het menselijke voorstellingsvermogen. Een boer met bio-industrie kan dit begrip dus veilig omarmen om vervolgens dieren te behandelen zoals hij zelf wil. Menig dierenrechtenactivist heeft aan de grote mate van instemming de valse hoop opgevat dat er vervolgens veel ten goede zal veranderen wanneer het begrip in de wet wordt opgenomen. Quod non. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.
Dus voor het juiste begrip: zichtbaar en vermeend lijden roept compassie op; mens en dier zijn qua gevoelens verschillend, maar op één vlak evenwaardig, namelijk in het recht op vrijheid; en het recht op vrijheid is intrinsiek aan alle levende wezens door de natuur meegegeven.

Welke rechten hebben boerderijdieren?

Deze dieren horen (geformuleerd volgens Brambell) te zijn:
1.    vrij van dorst, honger en onjuiste voeding;
2.    vrij van fysiek en thermaal ongerief;
3.    vrij van pijn, verwonding en ziektes;
4.    vrij van angst en chronische stress;
5.    vrij om hun natuurlijke gedrag te vertonen.

De eerste vier vrijheden worden in de bio-industrie nog wel met wat goede wil voor de meeste dieren gehaald. Dat is ook in belang van de veehouder. De vijfde: -vrijheid om natuurlijk gedrag te kunnen vertonen- kost de veehouder in de bio-industrie te veel geld en wordt in de verste verte niet gehaald en domweg genegeerd. Terwijl de meeste dieren in de stal snel groeien en jong naar de slacht gaan, heeft het gebrek aan vrijheid om zich natuurlijk te gedragen, toch zijn negatieve invloed op het dierenwelzijn ondanks dat het de eerste vier vrijheden geniet.

Het is treffend dat de rechten van boerderijdieren wel geformuleerd worden in termen van vrijheid maar in de wet Dieren niet simpelweg worden samengevat in “dieren hebben recht op vrijheid”, maar als "dieren hebben een intrinsieke waarde". Dit is des te vreemder omdat we vrijheid en gelijkheid voor ons mens zelf wel opeisen. Dit alles in de geest van de Franse Revolutie: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Voor mij is dit motto het beste samengevat als “mens en dier zijn intrinsiek evenwaardig in het recht op vrijheid”. Dat gaat dieper dan een taalkwestie, omdat erkenning hiervan een ander gedrag vereist. Broederschap met dieren zouden we kunnen tonen door de samenleving en het landschap zo in te richten dat dieren vrij kunnen bewegen door het landschap (niet door de landbouwgewassen en de moestuinen natuurlijk) en dat vee naar buiten kan in de wei. De meest directe consequentie die we zouden moeten trekken om meer dieren een natuurlijk leven te geven is door een krimp in te zetten van de veestapel. Dit omdat 70-80% van de dieren worden gehouden voor de export en er dus geen enkel direct belang is om de eigen bevolking te voeden. Weliswaar kunnen wij mensen uitstekend leven zonder dierlijk voedsel, maar het argument dat mensen nu eenmaal vlees willen eten uit hardnekkige gewoonte vraagt enig geduld in de voedseltransitie.

Laten we constructief kritisch blijven

Een van de bekendste voorvechters van dierenrechten is Peter Singer. Ik ben het in grote lijnen met de opvattingen van Peter Singer eens. Wat ik merkwaardig vind is dat hij zijn boeken de titel meegeeft "Dierenbevrijding", maar dat hij dierenrechten niet baseert op het recht op vrijheid, maar op de mate waarin ze kunnen zichtbaar (kunnen) lijden. Dat werkt discriminatie tussen diersoorten in de hand. 

In september 2023 kwam zijn nieuwste boek uit waarin hij zijn voornaamste opvattingen nog eens op een rijtje zet.

Animal Liberation Now

Zie ook het interview in de Volkskrant over zijn opvattingen en boek.

Kloof tussen perceptie van de burger en realiteit bij de boer

Zonder boer geen voer? 

Het is een stelling die door bijna elke burger wordt onderschreven. Maar weinigen durven te zien dat deze stelling vooral bedoeld is om critici de mond te snoeren. De critici van boeren bekritiseren de manier waarop boeren met hun dieren omgaan en heeft (helaas) meestal niet betrekking op de grootte van de veestapel. Die veestapel is te groot, maar vooral niet zichtbaar. Het meeste vee (koeien, varkens en kippen) zit hun leven lang in een stal en komt niet buiten in de wei. Die grote veestapel produceert veel meer mest dan de grond buiten kan verwerken en lekt door naar het grondwater en het oppervlaktewater. De kwaliteit van de Nederlandse wateren is veruit het slechtste van alle Europese landen.
Dit benadrukt de scheiding tussen het romantische beeld bij de burger en de daadwerkelijke praktijken bij de boer. Het is belangrijk om te komen tot goed landbouwbeleid om zowel de positieve als negatieve aspecten van de agrarische sector te erkennen.

Verschillende groepen veehouders

Er zijn veehouders die graag een goed product willen leveren zonder de omgeving te belasten. Er zijn ook veehouders die helemaal niets geven om de gevolgen voor het milieu door hun bedrijfsvoering. Zij bekijken het houden van vee op een simpele manier: hoe houdt je zoveel mogelijk vee tegen zo laag mogelijke kosten. De mest probeer je kwijt te raken tegen zo laag mogelijke kosten en wanneer dat leidt tot vervuiling van de omgeving dan probeer je buiten de controles van de overheid te blijven. Dit onderstreept de noodzaak om duurzamere landbouwpraktijken te bevorderen en manieren te vinden om de milieuproblemen aan te pakken.
Het zou mooi zijn wanneer de overheid haar eigen regelgeving zou combineren met een controle apparaat dat ook nagaat of veehouders zich wel aan de regels houden. Over de regels is lang genoeg nagedacht, maar politici die luisteren naar de lobby van de agrosector zorgen ervoor dat de controlerende instanties te weinig personeel en middelen krijgen om de regelgeving ook effectief toe te passen.

Misinformatie als aanjager van twijfels

De agrosector is zich degelijk bewust van haar eigen imago. Het sponsort tv-programma’s als Boer zoekt Vrouw en acties van de BBB zodat bij het publiek het idee kan blijven bestaan dat boeren het niet al te moeilijk moet worden gemaakt anders dreigen er rampzalige gevolgen voor de voedselvoorziening. En of dat een reëel dreigement is kan de burger vaak niet nagaan of durft niet door te vragen. Het gevolg is dat agrosector vast in het zadel zit en dat de belastingbetaler opdraait voor de kosten van het opruimen van de ellende veroorzaakt door de te grote veestapel.
Wat de zaak verder lastig maakt is dat partijen en individuen in de agrosector schaamteloos omgaan met misinformatie. Leugens en halve waarheden worden te pas en te onpas ingezet om de burger aan het twijfelen te zetten of de critici wel gelijk hebben.

Beleid harmoniseren

Om dit tij te keren zullen politici, overheid, media en milieudeskundigen moeten overleggen hoe zij eendrachtig kunnen optrekken tegen het verspreiden van de misinformatie. Er zal ook geld moeten gaan naar de controlerende instanties om menskracht en middelen aan te trekken die de regelgeving controleren. De burger kan met haar stem bij de verkiezingen en met haar aankoopgedrag in de supermarkt laten zien dat zij begrijpt waar de schoen wringt.
Om deze beweging ten goede zo ver te krijgen zal openbaar man en paard genoemd moeten worden, zodat de betrokkenen (de niet grondgebonden veehouders en zij die dichtbij kwetsbare natuurgebieden werken) en het publiek duidelijk weten waar zij aan toe zijn. Ook het stoppen van op een oneigenlijke manier subsidiëren van schadelijke onderdelen van de agrosector is laaghangend fruit. Aan de politici op alle niveaus de opdracht om uit te leggen dat op alle niveaus een harmonieuze aanpak van de te grote veestapel een goed idee is. Op Europees, landelijk, provinciaal en gemeentelijk niveau zal het beleid op één lijn moeten worden gebracht.

Om onderstaande feiten kan niemand heen

De landbouw gebruikt ongeveer de helft van ons land.
De rotzooi als gevolg van de te grote veestapel bestaat uit vies water en een saai landschap (biodiversiteitsverlies) en daarbij betaalt de vervuiler niet.
De bijdrage van de landbouw aan de economie is gering: minder dan 2%.
Er ligt 25 miljard euro klaar om 15000 veehouders in de benen te houden. Van het vlees en de zuivel die dat oplevert, gaat ruim 70 procent naar het buitenland. De schade aan het milieu en het leefklimaat blijven hier. Om die schade op te ruimen is er volgens de provincies niet 25, maar ruim 50 miljard euro nodig.
Uit recent onderzoek blijkt dat de schade door de veehouderij jaarlijks 9 miljard euro is en wordt doorgeschoven naar de burger. De jaarlijkse toegevoegde waarde van de veehouderij is 3 miljard euro en verdwijnt in de portemonnee van de boeren en de toeleverende industrie. Netto is dat jaarlijks 6 miljard euro in de min.

 

Vrijlaten van dieren als blijk van compassie

Inleiding

Liefde, in al haar vormen, is een kracht die de basis vormt van menselijke relaties en onze band met de natuurlijke wereld om ons heen. Het idee dat liefde wordt gekenmerkt door het vermogen om elkaar vrij te laten, strekt zich niet alleen uit tot menselijke relaties, maar ook tot onze interacties met dieren.

De essentie van ware liefde

Ware liefde gaat verder dan eigendom of controle; het draait om wederzijds respect, begrip en empathie. Dit geldt zowel voor menselijke relaties als voor onze verhouding tot dieren. Liefde voor dieren omvat het erkennen van intrinsieke behoeften en hun natuurlijke gedrag. Ware liefde voor dieren betekent om hen vrij naar hun eigen aard te laten leven, hen in staat te stellen hun natuurlijke omgeving te verkennen en te ervaren, en ze niet te beperken tot menselijke voorwaarden.

Vrijheid als uiting van compassie

Het vrijlaten (N.B. niet illegaal bevrijden of loslaten) van dieren is een daad van compassie en respect voor hun eigenheid. Dieren hebben net als mensen hun eigen instincten, gedragingen en behoeften die in hun natuurlijke omgeving tot uiting komen. Wanneer we dieren gevangen houden, beteugelen we deze natuurlijke uitdrukkingen, waardoor ze fysiek en psychisch lijden. Het vrijlaten van dieren is een uiting van mededogen; het erkent hun inherente recht om te leven volgens hun eigen aard en in vrijheid in een natuurlijke omgeving.

Evenwaardigheid in vrijheid

Het concept van intrinsieke evenwaardigheid tussen mens en dier in hun recht op vrijheid is gebaseerd op het besef dat alle levende wezens een plaats in deze wereld delen en dat ieder individu respect en vrijheid verdient. Het recht op vrijheid is niet exclusief voorbehouden aan mensen; het is een universeel principe dat dieren evenzeer omvat. Ongeacht de soort hebben dieren het recht om te floreren en te leven in harmonie met hun omgeving, zonder onderworpen te worden aan onnodige beperkingen. Uiteraard mogen wij dieren grenzen opleggen wanneer ze anders onze vrijheid zouden schenden en schaden. Ongedierte scherm je af van je huis en jouw voedsel.

Een veranderende samenleving

Het zou mooi zijn wanneer onze samenleving evolueert naar een dieper begrip van onze relatie met dieren en de verantwoordelijkheden die hiermee gepaard gaan. Meer mensen zouden mogen erkennen dat liefde voor dieren betekent dat we ze respecteren en vrijheid gunnen. Initiatieven voor dierenwelzijn, natuurbescherming en bewustwording dragen bij aan een groter bewustzijn van de noodzaak om dieren met compassie te behandelen en hun vrijheid te respecteren.

Conclusie

Ware liefde voor dieren gaat hand in hand met het vermogen om ze vrij te laten. Dit weerspiegelt ons begrip van de universele rechten op vrijheid en een waardig leven. Het idee dat mens en dier evenwaardig zijn in hun recht op vrijheid versterkt ons vermogen om als medebewoners van deze planeet in harmonie te leven. Liefdevol vrijlaten is niet alleen een gebaar van vriendelijkheid; het is een krachtige daad van mededogen die ons allen ten goede komt.

Meer lezen?

Wie meer wil lezen over vrijheid als grondrecht voor dieren, klik hier.
Wie meer wil lezen over ware liefde, klik hier.
Wie meer wil lezen over wat evenwaardigheid tussen mens en dier wel en niet inhoudt, klik hier.
Wie meer wil lezen over wat intrinsieke waarde van een dier wel of niet inhoudt, klik hier.
Wie meer wil lezen over vrijheid en liefde in de relatie met dieren, klik hier.

Landbouw als verdienmodel of bodemloze put?

Verdienmodel?

Er valt aan en door boeren veel geld te verdienen. Wie veel weet te produceren voor hoge verkoopprijzen tegen lage kosten maakt veel winst. Uiteraard is dit risicovol: je moet van te voren plannen wat je zaait of welke dieren je houdt; het weer kan tegen zitten: het kan onverwacht vriezen, te veel of te weinig regenen, er kunnen ziektes optreden, te lang te warm of te koud zijn. Verkoop je de opbrengst lang voordat het “product” gereed is of houd je het nog wat langer vast totdat de marktprijzen gunstiger zijn?

Er zijn veel bedrijven en handelaren die mee willen profiteren. De zogenaamde erfbetreders adviseren boeren om hun producten (bijvoorbeeld voer of gewasbeschermingsmiddelen) af te nemen en gemakkelijker meer winst te maken. Zijn hun adviezen betrouwbaar of praten ze met je mee in de hoop wat aan je te kunnen slijten? Het draait beide partijen om geld verdienen, maar is het echt een win-win situatie?

Wanneer je aan huisverkoop doet dan komen er veel consumenten langs die kwaliteit willen tegen aantrekkelijke prijzen. Het klantcontact kost veel tijd, die je als boer ook soms ergens anders aan wilt besteden. Je krijgt wel meer per kilo, maar een bulkcontract met een afnemer voor lagere prijzen scheelt je veel tijd. Tijd, die je weer kunt besteden aan andere activiteiten, die ook geld opleveren.

Wat geeft meer vrijheid, status, opbrengst en bevrediging?

Ook jouw land heeft waarde. Benut je die zelf, dan bepaal jij als boer wat er mee gebeurt. Wanneer je het verhuurt kun je wel of niet principieel zijn over de gevolgen voor het milieu door wat de huurder doet. Lelie- en bollentelers bijvoorbeeld spuiten veel gewasbeschermingsmiddelen (lees gif) dat ook uitspoelt of uitwaait naar de omgeving. De gevolgen daarvan zijn niet direct merkbaar, maar kunnen op de langere termijn tot ziekte leiden. In hoeverre ben je verantwoordelijk?

Weides met saai en monotoon Engels raaigras leveren weinig biodiversiteit, maar akkerbouw met bespuiting nog minder.

Dan is er nog de gerichtheid op export. Wanneer jouw “product” al dan niet na bewerking geëxporteerd wordt, dan ben je afhankelijk van de prijs die de exporteur wil geven en de voorwaarden die deze stelt. Als individuele boer is het moeilijk om jouw aandeel te zien en te erkennen in de belasting die dit oplevert voor het milieu.

In de plaatjes die het publiek over het leven van een boer krijgt voorgeschoteld zit veel valse romantiek en gaan veel hardnekkige mythes de ronde. Niet alle burgers hebben een goed beeld van hoe groot de veestapel is die opgeborgen zit in stallen en nooit buiten komt. Het beeld van een dierenleven al fietsend over het platteland in de zomer ziet er vrij diervriendelijk uit. Weinig burgers durven te kijken naar de beelden van de dieren die op transport gaan naar het slachthuis en daar worden verwerkt.

Niet alle boeren staan hetzelfde in dit krachtenveld. Er zijn heel veel manieren om in de landbouw geld te verdienen en leuk werk te hebben dat uiteraard niet alle boeren over één kam zijn te scheren. Iedereen (voor- en tegenstander) ziet voldoende bewijs voor zijn eigen projectie en eigen gelijk.

Bodemloze put?

Er ligt 25 miljard euro klaar om 15.000 veehouders in de benen te houden. Van het vlees en de zuivel die dat oplevert, gaat ruim 70 procent naar het buitenland. De schade aan het milieu en het leefklimaat blijven hier. Om die schade op te ruimen is er volgens de provincies niet 25,maar ruim 50 miljard euro nodig. Voor minder kan het niet.

Uit onderzoek door Max van der Sleen in een maatschappelijke kosten-batenanalyse blijkt dat de schade door de veehouderij jaarlijks 9 miljard euro is en wordt doorgeschoven naar de burger. De jaarlijkse toegevoegde waarde van de veehouderij is 3 miljard euro en verdwijnt in de portemonnee van de boeren en de toeleverende industrie. Netto is dat jaarlijks 6 miljard euro in de min.

Hoe logisch is het om deze bodemloze put open te houden?

Zie ook: boeren en de balans tussen export en duurzaamheid en Feiten en onwaarheden in de agrosector.