De aristocraat met tweedpet en Wellies die helpt de natuur 'in balans' te houden door het wild te tellen en zo nodig uit het veld te ruimen, is bijna uitgestorven. Steeds meer jonge bewuste mensen uit de stad melden zich bij jachtverenigingen.
Dit zijn vooral koks die, in de geest van de puurtrend en in navolging van trendsettende topchefs als Jonnie Boer en Kobe Desramaults en culinair experimenteermeester Meneer Wateetons, 'duurzaam willen oogsten uit het landschap'. Die, als protest tegen de bio-industrie, hun vlees zelf uit de lucht willen schieten - in plaats van naar de biologische poelier met jaren ervaring te gaan of rechtstreeks naar de slachter zelf. Cool, zelf vangen en villen, zo vindt de nieuwe foodie.
Het draagvlak voor de jacht wordt, ondanks pogingen in de politiek om de jacht in te perken, wat telkens weer op verzet stuit van boze topkoks, door de duurzaamheidsfoodtrend steeds groter. Wat toch merkwaardig is in een land waar men gruwt van onverdoofd slachten en, pak 'm beet, dodingsstations voor zwerfhonden in landen als Roemenië. In Nederland zouden we voor zwerfhonden een sterilisatieprogramma opzetten - herten, die schieten we af.
Zo'n jagersopleiding valt vaak vies tegen. Zij is duur en intensief. Je moet er ook wel aanleg voor hebben, voor zo'n geweer. Hagel is vaak niet meteen dodelijk, en behalve het leed van het gewonde dier dat doorhinkt, vormt het giftige lood een gevaar voor de voedselketen. Je moet trouwens ook maar het geduld kunnen opbrengen om (vaak een hele dag) in je klamme jas te wachten tot je een hertje in je vizier hebt.
Veel makkelijker is het, hoewel illegaal, om klein wild in de stad te vangen. Het opjagen, het slachten en villen van een konijn of meerkoet: je haalt je kennis gewoon van YouTube. En zo trekt de stadsjager met zijn buks het groen in. Mocht hij gepakt worden, dan wacht hem hoogstens een taakstraf.
Niet per definitie gezond
Onlangs verscheen de documentaire De Nieuwe Jagers van Duco Koops op Munchies, het culichannel van Vice. Twee jongens in een busje zijn op zoek naar konijnen. Hebbes. Er zijn 'vet weinig mensen', dus ze schieten. Het dier is geraakt, het piept en spartelt. Een van de jongens hakt met een karateslag op de nek van het konijn in tot het, vermoedelijk, dood is. 'Goed zo, man. Knap hoor', zegt zijn vriend. Omhelzing. Euforie. 's Avonds zitten de stropers - want dat zijn het - op een doodgewone dinsdag zielsgelukkig aan de konijnenstoof met bier. Een vangst van vorige week, want de vangst van vandaag moet nog even besterven. 'Veel beter dan Kerst', vinden ze.Lekker en gezond is het wel, zo'n stadskonijntje - of toch niet? Wie ooit een konijn met de dodelijke ziekte myxomatose heeft gezien (dikke ogen en oren, onder de zweren), kijkt wel beter uit. Puur natuur is niet per definitie gezond. Myxomatose gun je niemand - behalve in een vlaag van wrok misschien de naïeve stadsjager.
Wie vlees wil eten, koopt het bij de echte biologische slager en laat de dieren in de stad met rust - helemaal geen vlees is natuurlijk het beste alternatief voor vlees.
Klaas Westra uit Spijk reageerde als volgt:
Van stadsjagers had ik nog nooit gehoord. Wel van stropers, want dat zijn het.
Gijsje van Bentum van de Stichting Vier Voeters (O&D, 19 januari) is slecht op de hoogte; er wordt door jagers al jaren lang niet meer met lood geschoten, maar met staal. Lood is om begrijpelijke redenen streng verboden. Wie dat doet, is zijn wapen kwijt.
Tot zover Westra.
Met lood schieten is milieuonvriendelijker. Is met staal schieten diervriendelijker?
