Walvisjagers vangen walvissen om hun vlees te verkopen, maar doen dit onder de dekmantel van onderzoek.
Intensieve veehouders proberen maatregelen ter verhoging van het dierenwelzijn uit te stellen onder het mom dat er nog meer onderzoek moet worden gedaan. Zij doen dit om met minimale kosten nog zo lang mogelijk geld te verdienen aan het dierengebruik.
Nertsenhouders spannen de kroon door te stellen dat het welzijn van nertsen is te verbeteren door een platform in de kooi te maken en door cilinders in de kooien te leggen.
Ook menig wetenschappelijk onderzoeksrapport wordt afgesloten met de aanbeveling dat er vervolgonderzoek zou moeten worden gedaan. Iedereen weet dat onderzoekers ook graag continuïteit hebben in het aanboren van nieuwe onderzoeksgeld. De schoorsteen moet wel blijven roken.
Het dus een spel van pappen en nathouden. De overheid speelt dit spel graag mee want hiermee kan zij de dilemma’s omzeilen die het gevolg zijn van haar rol. De overheid wordt geacht boven de partijen te staan en op te komen voor de zwakkere. De overheid wil echter ook niet partijen tegen zich in het harnas jagen en ziet bovenstaande ethisch ontoelaatbare zaken door de vingers vanwege de commerciële belangen.
Wie betaalt, die bepaalt en het is het bedrijfsleven dat via belastinginkomsten de salarissen van ambtenaren mede opbrengt.
Veel rechtvaardigheid is er van de overheid niet te verwachten als commerciële belangen op het spel staan. Dit zelfs niet als al lang duidelijk is dat er voor bepaalde sectoren geen financieel duurzame toekomst meer te verwachten is.
Nederland is een exportland, maar ook een dik bevolkt land. Deze laatste omstandigheid heeft als gevolg dat grond om op te (ver)bouwen veel duurder is dan in het buitenland. Dit verzwakt de concurrentie van bijvoorbeeld de landbouw. Ook wordt er aan de landbouw getrokken omdat de gezondheid door het intensieve gebruik van mest, bestrijdingmiddelen, medicijnen en afvalstoffen in het geding is. Er is te weinig recreatieve ruimte.
Toch kent Nederland geen beleid gericht op het krimpen van het landbouwareaal van een toestand van overproductie tot het niveau van evenwicht tussen vraag en aanbod.
Een evenwicht zou prima kunnen samengaan met het weren van ongewenste import uit het buitenland. Het is een fluitje van een cent om de goedwillende en duurzaam producerende eigen producenten daarmee te beschermen.
Maar niets van dit logisch alles. Onder het mom van zogenaamde verplichtende WTO afspraken wordt alle ruimte gegeven aan het ethisch minst toelaatbare economische alternatief.
Ook worden organisaties gehekeld die de macht van Brussel beperkt willen houden, zolang een grotere invloed van het Europese parlement niet inhoudt dat de kwetsbare groepen in Europa door centralisering niet nog meer het slachtoffer worden van de geldhonger van economische grootmachten.
Onderzoek van de eigen motieven achter het kleinburgerlijk handelen en denken, dat zou echt zoden aan de dijk tegen de negatieve effecten van de globalisering zetten.
Intensieve veehouders proberen maatregelen ter verhoging van het dierenwelzijn uit te stellen onder het mom dat er nog meer onderzoek moet worden gedaan. Zij doen dit om met minimale kosten nog zo lang mogelijk geld te verdienen aan het dierengebruik.
Nertsenhouders spannen de kroon door te stellen dat het welzijn van nertsen is te verbeteren door een platform in de kooi te maken en door cilinders in de kooien te leggen.
Ook menig wetenschappelijk onderzoeksrapport wordt afgesloten met de aanbeveling dat er vervolgonderzoek zou moeten worden gedaan. Iedereen weet dat onderzoekers ook graag continuïteit hebben in het aanboren van nieuwe onderzoeksgeld. De schoorsteen moet wel blijven roken.
Het dus een spel van pappen en nathouden. De overheid speelt dit spel graag mee want hiermee kan zij de dilemma’s omzeilen die het gevolg zijn van haar rol. De overheid wordt geacht boven de partijen te staan en op te komen voor de zwakkere. De overheid wil echter ook niet partijen tegen zich in het harnas jagen en ziet bovenstaande ethisch ontoelaatbare zaken door de vingers vanwege de commerciële belangen.
Wie betaalt, die bepaalt en het is het bedrijfsleven dat via belastinginkomsten de salarissen van ambtenaren mede opbrengt.
Veel rechtvaardigheid is er van de overheid niet te verwachten als commerciële belangen op het spel staan. Dit zelfs niet als al lang duidelijk is dat er voor bepaalde sectoren geen financieel duurzame toekomst meer te verwachten is.
Nederland is een exportland, maar ook een dik bevolkt land. Deze laatste omstandigheid heeft als gevolg dat grond om op te (ver)bouwen veel duurder is dan in het buitenland. Dit verzwakt de concurrentie van bijvoorbeeld de landbouw. Ook wordt er aan de landbouw getrokken omdat de gezondheid door het intensieve gebruik van mest, bestrijdingmiddelen, medicijnen en afvalstoffen in het geding is. Er is te weinig recreatieve ruimte.
Toch kent Nederland geen beleid gericht op het krimpen van het landbouwareaal van een toestand van overproductie tot het niveau van evenwicht tussen vraag en aanbod.
Een evenwicht zou prima kunnen samengaan met het weren van ongewenste import uit het buitenland. Het is een fluitje van een cent om de goedwillende en duurzaam producerende eigen producenten daarmee te beschermen.
Maar niets van dit logisch alles. Onder het mom van zogenaamde verplichtende WTO afspraken wordt alle ruimte gegeven aan het ethisch minst toelaatbare economische alternatief.
Ook worden organisaties gehekeld die de macht van Brussel beperkt willen houden, zolang een grotere invloed van het Europese parlement niet inhoudt dat de kwetsbare groepen in Europa door centralisering niet nog meer het slachtoffer worden van de geldhonger van economische grootmachten.
Onderzoek van de eigen motieven achter het kleinburgerlijk handelen en denken, dat zou echt zoden aan de dijk tegen de negatieve effecten van de globalisering zetten.
